De schoonheid van Depressie

Wie ben ik om deze blog te schrijven? Wie ben ik om..? WIE BEN IK OM TE LEVEN?

Dit zal één van de meest voorkomende én meest wanhopige vragen zijn die je jezelf stelt wanneer je in een depressie zit. De staat van uitzichtloze waardeloosheid. Hoe kan dít nou mooi zijn?

De eerste keer dat ik in een depressie terecht kwam was een moment dat veel mensen kennen als de druppel die de emmer liet overlopen. Ik was vijftien jaar en het was de dag waarop mijn opa plotseling stierf. Mijn leven, wat al behoorlijk overhoop lag, had toen geen ‘zin’ meer. Ik als jonge en heel onzekere puber wist zich geen raad en wilde dood. Op het nippertje, zo dichtbij was ik, maar ik ben niet gegaan.

Sterven zonder dood te gaan.

Nu ik terug kan kijken besef ik mij dat die depressie al jaren op de loer lag en deze periode is het meest diepe en donkere gedeelte geweest. Door het gebrek aan herinneringen kan ik zeggen dat het een soort sluimertoestand was waarin ik mij bevond. Het heeft zo’n 7 á 8 jaar geduurd voordat ik helemaal uit de depressie kon komen en in deze tijd ben ik ontelbare keren in mijn hoofd gestorven. Het is een soort opgeven van de persoonlijkheid, een overgave aan dood gaan zonder werkelijk te gaan. Hierin zit voor mij de schoonheid en ik zou een ander mens zijn wanneer ik deze ervaringen niet gehad zou hebben. De keuze voor het leven is me hierdoor namelijk heel helder geworden.

Toch gebeurt het me nog wel eens, bijvoorbeeld in 2017. Toen gleed ik, voor mijn gevoel, zo uit het niets weer in een dikke dip. Ik was aan het wandelen in het bos en ik voelde het heel langzaam in mij kruipen. Alsof het opeens flink ging stormen, ja daar is ie weer, de bekende donderwolk in mijn hoofd. Het overviel me en ik kon niets anders dan mijzelf erin te laten vallen. Het grootste verschil met alle keren daarvoor was dat ik mij op een gegeven moment helemaal bewust werd van het proces en het kon gaan aanschouwen.

Een verwrongen realiteit schept uiteindelijk altijd helderheid.

In het donker valt er weinig (moois) te zien, maar dat betekend niet dat er geen schoonheid huist. Man wat is deze laatste duistere periode vruchtbaar geweest zeg! Doordat mijn blik op de wereld en op mezelf vager was geworden, werd ik uitgenodigd om eens echt te gaan voelen. Steeds een laagje dieper totdat ik bij de kern kwam. Na ruim vier maanden kwam het beeld omhoog van een klein trillend meisje dat compleet verdwaald is en bang is dat ze voor altijd alleen achter blijft.
Het was de trigger van eenzaamheid en het ontkennen van dat gevoel wat deze onderdrukking (de-pressie) zo heftig maakte.

Voor mij voelde deze kern als sterven. Net het aller laatste beetje houvast loslaten en doorvoelen wat er wil ontstaan als ik contact maak met dat meisje. Voor mij voelt de kern daarom ook als geboren worden. Opnieuw kennis maken met het leven en de oneindige bron in mezelf ontdekken. Want als “ik” ben gestorven, wat blijft er dan over? Blijkbaar is er iets ruimers dat ondanks alles voort wil bestaan.

Oude beelden zullen er altijd zijn, de kunst is om er met een open hart naar te kijken en te voelen wat ze te vertellen hebben. Ik weet nu dat het beeld van dit kleine bange meisje een herinnering is om de eenzaamheid te doorvoelen in plaats van te onderdrukken. Zo voorkom ik dat ik hele periodes in een donderstorm zit in plaats van in de stralende zon.

Wanneer de oude beelden geen negatieve invloed meer op je hebben kun je nieuwe beelden, ofwel nieuwe positieve herinneringen maken.

Van depressie naar passie!